Σε αυτή την έκθεση θα εξετάσουμε την κβαντική φυσική του γενετικού κώδικα και τις επιπτώσεις τους. Μια προοπτική που όλο και περισσότερο αντικαθιστά την παραδοσιακή βιοχημική προσέγγιση των ζωντανών οργανισμών.
Το άρθρο που ακολουθεί είναι η μετάφραση του βίντεο με πολλές σημειώσεις, επεξηγήσεις και αναφορές σε επιστημονικά άρθρα. Επειδή το θέμα είναι μεγάλο, έκρινα σκόπιμο να σπάει σε τέσσερα μέρη:
Η Κυματική Γενετική του DNA: Το Παλιό και το Νέο Μοντέλο του Γενετικού Κώδικα (Μέρος 1/4)
Η Κυματική Γενετική του DNA: Βασικές Αρχές της Κβαντικής Ολογραφίας στο Κύτταρο (Μέρος 2/4)
Η Κυματική Γενετική του DNA: Εισαγωγή στη Γλωσσική Γενετική (Μέρος 3/4)
Προτρέπω κάθε αναγνώστη να δει πρώτα το βίντεο και μετά να διαβάσει το άρθρο, καθώς επίσης να μην απογοητευτεί από τον άγνωστο όγκο της πληροφορίας, αλλά να παραμείνει στην ουσία.
Εισαγωγή
Κάθε βιοχημικό μόριο αποτελείται από άτομα και υποατομικά σωματίδια, τα οποία και τα ίδια θεωρούνται σήμερα κβαντικά πεδία του τελικού "τίποτα", που υπόκεινται σε μαθηματικούς και δονητικούς νόμους αλληλεπίδρασης. Το πώς αυτό το "τίποτα" καταφέρνει να οικοδομήσει ένα οιονεί σταθερό ζωντανό και λιγότερο ή περισσότερο ευφυές "κάτι" είναι, φυσικά, ακόμη ένα μυστήριο.
Αλλά η απόδειξη και το πείραμα με το DNA και τα συναφή οργανικά μόρια ως σταθερές ηλεκτρομαγνητικές και ακουστικές κυματομορφές σίγουρα μας φέρνει πιο κοντά σε μια πιο ολοκληρωμένη κατανόηση της ζωής.
Τελικά είμαστε πιθανότατα φτιαγμένοι μόνο από χώρο, χρόνο και ενέργεια, ή από χώρο, χρόνο και συνείδηση, αλλά μέχρι να μπορέσουμε να χειριστούμε αυτή τη σκέψη τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά θα πρέπει να αναμετρηθούμε με αυτό το βιολογικό σώμα στο επίπεδο της υφιστάμενης αντίληψής μας.
Έτσι, κάθε αληθινός ερευνητής καλωσορίζει την επέκταση ενός κυρίαρχου μοντέλου, ωστόσο πολλές από τις ιδέες και τα στοιχεία που παρουσιάζονται σε αυτή την περίληψη αυτού που θα μπορούσε να ονομαστεί "κβαντική βιολογία" δεν διδάσκονται ακόμη στα σχολεία και συχνά γελοιοποιούνται από τους κυρίαρχους διαμορφωτές της κοινής γνώμης ή τροφοδοτούνται με μισές αλήθειες.
Ωστόσο, χαίρομαι που βλέπω ότι τουλάχιστον οι οργανισμοί που διεξάγουν απόρρητη και χρηματοδοτούμενη έρευνα και ανάπτυξη για αμυντικούς σκοπούς φαίνεται να γνωρίζουν καλά τα στοιχεία και τις επιπτώσεις τους, ώστε να έχουμε τελικά στα χέρια μας πρωτοποριακές εφαρμογές.
DARPA: RadioBio: What role does electromagnetic signaling have in biological systems? (DARPA: Τι ρόλο παίζουν τα ηλεκτρομαγνητικά σήματα στα βιολογικά συστήματα;)
- Όλα προς όφελός μας, φυσικά...
Οι περισσότερες από τις ιδέες που θα συζητηθούν θα επικεντρωθούν γύρω από τις δημοσιεύσεις του Ρώσου βιοφυσικού Πίτερ Γκαριάεφ (Peter Gariaev) και τις προεκτάσεις των ευρημάτων του. Ο Γκαριάεφ είναι ίσως ο πιο γνωστός από τους εναλλακτικούς ερευνητές, αλλά υπάρχουν και άλλοι και ο στόχος μου είναι να συγκεντρώσω κάποια κομμάτια που ελπίζω ότι θα σας δημιουργήσουν ή θα σας δώσουν μια νέα ή διαφορετική κατανόηση του γενετικού κώδικα και τελικά του εαυτού σας.
Σας ενθαρρύνω να κάνετε παύσεις και να στοχάζεστε συχνά και να μην δείτε το βίντεο όλο μαζί!
Συνθέστε τις διάφορες πτυχές που παρουσιάζονται στο μυαλό σας και ενώστε τις για να καταλάβετε ότι η ολογραφική φύση του DNA έχει εκτεταμένες προεκτάσεις σε όλους τους τομείς.
Παρόλο που αυτή η Έκθεση δεν απευθύνεται πρωτίστως σε επιστήμονες, οι οποίοι μπορεί να γνωρίζουν κάποια από τα θέματα πολύ καλύτερα από εμένα, θα είναι ωστόσο κάπως απαιτητική για τη συγκέντρωση του ακροατή.
Οπότε, είναι καλύτερο να το παρακολουθήσετε σε 3 ή και 4 μέρη και μάλλον να μελετήσετε κάποια από τα προτεινόμενα αναγνώσματα, ή μπορεί απλώς να θέλετε να κλείσετε τα μάτια σας και να ακούσετε το θέμα και να κάνετε κάποια μελέτη αργότερα.
Για να σας δώσω ένα πίνακα περιεχομένων:
Θα ξεκινήσουμε με μια περίληψη του χημικού μοντέλου και των περιορισμών του, η οποία θα μας οδηγήσει στην εξέταση των δονητικών και ηλεκτρομαγνητικών πτυχών της βιολογίας, συμπεριλαμβανομένων των βιοφωτονίων και της ακουστικής συνεκτικότητας στις κυτταρικές μεμβράνες και το κυτταρικό νερό.
Έτσι, θα ανακαλύψουμε ότι οι γενετικοί φαινότυποι ή μορφολογίες μπορούν να ενεργοποιηθούν από ηλεκτρομαγνητικά πεδία και ότι το DNA έχει βαθιά γλωσσικά χαρακτηριστικά που έχουν επιπτώσεις στη μελλοντική πληροφορική και την τεχνητή νοημοσύνη.
Σημείωση: Το "φαινότυπο"αναφέρεται στα παρατηρήσιμα χαρακτηριστικά ή ιδιότητες ενός οργανισμού, που προκύπτουν από τη συνολική επίδραση των γονιδίων του (γενότυπο) και του περιβάλλοντος. Στα ανθρώπινα, τα φαινότυπα περιλαμβάνουν τα εμφανή χαρακτηριστικά όπως η εμφάνιση, η δομή του σώματος, ο τρόπος λειτουργίας των οργάνων, καθώς και άλλα παρατηρήσιμα χαρακτηριστικά.
Στην τελευταία ενότητα θα επικεντρωθούμε σε ορισμένα συγκεκριμένα πειράματα και τα αποτελέσματά τους, συμπεριλαμβανομένης της εργασίας των Πίτερ Γκαριάεφ, Λυκ Μοντανιέ και Τζιανγκ Καντσένγκ (Jiang Kanzheng - 江坎正).
Μέρος 01: Το παλιό και το νέο μοντέλο του γενετικού κώδικα
Κατ' αρχάς, ας ρίξουμε μια σύντομη ματιά στις καθιερωμένες ιδέες για τον γενετικό κώδικα, τη διπλή έλικα, η οποία ανακαλύφθηκε το 1953.
Σύμφωνα με τις νεότερες εκτιμήσεις μας, στο ανθρώπινο σώμα υπάρχουν 37 τρισεκατομμύρια κύτταρα και τα περισσότερα από αυτά τα κύτταρα περιέχουν τα χρωμοσώματα ή περιέχουν έναν πυρήνα με 46 χρωμοσώματα που φτιάχνουν τις ελικοειδείς διπλές έλικες.
Η διπλή έλικα αποτελείται από δύο αλυσίδες, καθεμία αποτελούμενη από αυτό που ονομάζεται σκελετός από μόρια ζάχαρης και φωσφορικών αλάτων.
Το σάκχαρο ή η πεντόζη, που ονομάζεται έτσι λόγω της πενταγωνικής δομής της διάταξης των ατόμων του μορίου, συμβάλλει καθοριστικά στην κατασκευή της έλικας και στην συστροφή κάθε μιας από τις αλυσίδες καθώς αυτή τυλίγεται σπειροειδώς.
Όπως μπορείτε να δείτε, το μόριο της πεντόζης έχει διαφορετική πολικότητα ή πόλωση και είναι αυτά τα μόρια που είναι "οπτικά ενεργά" και πολώνουν το φως που εισέρχεται, επιτρέποντας τη συστροφή ή το στρίψιμο της διπλής έλικας.
Σημείωση: Το μόριο της πεντόζης έχει μια ιδιότητα που λέγεται πολικότητα ή πόλωση. Αυτό σημαίνει ότι τα ηλεκτρικά φορτία (θετικά και αρνητικά φορτία) στο μόριο κατανέμονται με έναν τρόπο που δημιουργεί μια είδους πόλωσης, παρόμοια με το πώς ένα μαγνήτης έχει δύο πόλους.
Αυτή η πόλωση καθιστά το μόριο "οπτικά ενεργό." Σημαίνει ότι το μόριο μπορεί να επηρεάσει το φως που περνά από αυτό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, τα μόρια πεντόζης πολώνονται από το φως, προκαλώντας μια αλλαγή στον τρόπο που το φως αλληλεπιδρά με το DNA.
Όταν το φως διαπερνά αυτά τα μόρια, προκαλείται μια αλλαγή στον τρόπο που τα ηλεκτρικά φορτία κατανέμονται μέσα στα μόρια. Αυτή η αλλαγή στην κατανομή των ηλεκτρικών φορτίων λόγω της πόλωσης έχει ως αποτέλεσμα την παραμόρφωση του φωτός.
Συνεπώς, το φως που διαπερνά το μόριο πολώνεται, προσδίδοντας έτσι την ικανότητα να επηρεάσει τον τρόπο που το DNA αλληλεπιδρά με το φως και να προκαλέσει τη στροφή της διπλής έλικας του DNA.
Άρα το φως πολώνεται από την επίδρασης του πολωμένου μορίου της πεντόζης με αποτέλεσμα το φως με τη σειρά του να αλλάζει την πόλωση του μορίου της πεντόζης και να γίνεται συστροφή.
Έχουμε ένα σύστημα όπου η είσοδος είναι το φως και η έξοδος είναι η στροφή της διπλής έλικας του DNA. Η επίδραση του πολωμένου μορίου πεντόζης στο φως οδηγεί σε αυτήν τη συστροφή, και αυτή η αλλαγή λαμβάνει χώρα με ανατροφοδότηση, καθώς η στροφή της διπλής έλικας δημιουργείται με την αλληλεπίδραση με το φως. Είναι ένα παράδειγμα μηχανισμού αυτορρύθμισης ή ανατροφοδότησης όπου η έξοδος επηρεάζει την είσοδο, δημιουργώντας έναν κύκλο αλληλεπίδρασης.
Ανάμεσα από τις έλικες βρίσκονται τα μόρια κωδικοποίησης, δηλαδή οι τέσσερις βάσεις των νουκλεοτιδίων δηλαδή η Αδενίνη, η Γουανίνη, η Κυτοσίνη και η Θυμίνη, ως ομάδες των τριών, τα λεγόμενα κωδικόνια, που παρέχουν τον γενετικό κώδικα.
Αυτά τα κωδικόνια ή οι ομάδες των 3 νουκλεοτιδίων είναι οι μονάδες κωδικοποίησης για τα επιμέρους αμινοξέα, τα οποία σε μεγάλες αλυσίδες παράγουν τις πρωτεΐνες από τις οποίες αποτελείται ο οργανισμός, συμπεριλαμβανομένου του σώματός μας.
Οι τέσσερις βάσεις των νουκλεοτιδίων συγκρατούνται μεταξύ τους με δεσμούς υδρογόνου, τον ίδιο τύπο δεσμών υδρογόνου που συγκρατούν επίσης τα μόρια του νερού μεταξύ τους ή μπορούν να αναδιατάξουν τα μόρια του νερού σε συμπλέγματα υγρών κρυστάλλων.
Παρακαλώ σημειώστε νοερά το γεγονός ότι το γονιδίωμα υπάρχει σε κυτταρικές δομές νερού.
Υπάρχει γενικά μια διατεταγμένη δομή στο στρώμα των μορίων νερού που περιβάλλει άμεσα μια πρωτεΐνη.
Το Κυματικό Γονιδίωμα - Γονίδια - Τι δεν μπορεί να εξηγήσει το παλιό μοντέλο;
Από την ανακάλυψη του κώδικα επικρατεί η ιδέα ότι όλες οι πληροφορίες είναι αποθηκευμένες στον πυρήνα του κυττάρου με τη μορφή γονιδίων. Υπάρχουν περίπου 24.000 γονίδια που κωδικοποιούν ενεργά τη λειτουργία του ανθρώπινου σώματος, κωδικοποιώντας ενεργά τις πρωτεΐνες.
Λαμβάνοντας υπόψη πόσο πρόσφατη είναι η κατανόησή μας για το DNA, είναι ένα θαυμάσια επιτυχημένο μοντέλο, όπως όλοι γνωρίζουμε, αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν ορισμένες παράμετροι που δεν εξηγούνται. Συνήθως δεν αναφέρονται στα εγχειρίδια ή όταν ανατρέχετε στη Βικιπαίδεια.
Πρόκειται κυρίως για δύο ερωτήματα, και συγκεκριμένα: Η κατανόηση του γενετικού κώδικα όπως τον έχουμε δεν εξηγεί την κυτταρική διαφοροποίηση, δηλαδή το εξής ερώτημα:
"Εάν κάθε κύτταρο έχει ουσιαστικά τις ίδιες γενετικές πληροφορίες διαθέσιμες με κάθε άλλο κύτταρο, πώς αποφασίζει να γίνει ηπατικό κύτταρο ή κύτταρο οστών ή κύτταρο δέρματος;”
"Τι του δίνει τις πληροφορίες για να αποφασίσει την τοπολογία ή τη γεωμετρία της λειτουργίας του και τη θέση του στο σώμα;"
Το δεύτερο σημαντικό ερώτημα που μένει ανοιχτό είναι:
"Γιατί υπάρχει μόνο το 2% του γενετικού κώδικα που φαινομενικά κωδικοποιεί ενεργά τις πρωτεΐνες;"
Το 98% του γενετικού υλικού θεωρούνταν για πολύ καιρό ένα είδος "νεκροταφείου" από περιττές πληροφορίες, που δεν χρησιμοποιούνται πλέον, που εξαλείφθηκαν κατά τη διάρκεια της εξέλιξης.
Φαίνεται ότι κουβαλάμε μαζί μας πολλά "σκουπίδια", τα οποία αρχικά ονομάστηκαν ακόμη και "Άχρηστο DNA" (Junk DNA), αν και ο όρος αυτός δεν είναι πλέον τόσο διαδεδομένος και μόλις πρόσφατα το "μη κωδικοποιητικό DNA", όπως αποκαλείται, έγινε μέρος ορισμένων μελετών, όπως με το πρόγραμμα ENCODE (The Encyclopedia of DNA Elements - Η εγκυκλοπαίδεια των στοιχείων DNA).
Παρόλα αυτά, δεν υπάρχει συναίνεση σχετικά με τον ρόλο που παίζει και αν παίζει. Αλλά είναι πράγματι δυνατόν, όπως στην κοσμολογία, όπου το 95% του σύμπαντος φαίνεται να είναι Σκοτεινή Ύλη και Σκοτεινή Ενέργεια, που δεν καταγράφονται από τα επιστημονικά μας όργανα, να είναι δυνατόν και στη βιολογία, μόνο το 2% του γενετικού υλικού να έχει νόημα και το υπόλοιπο να μην έχει νόημα, να απορρίπτεται;
Θα δούμε στην κυματογενετική προσέγγιση που συζητείται στην παρούσα Έκθεση ότι αυτό πιθανότατα ΔΕΝ ισχύει. Το καθιερωμένο μοντέλο της γενετικής πληροφορίας εξετάζει την “υλική” πλευρά του γενετικού κώδικα, τη χημεία του, την αλληλουχία των κωδικονίων και των νουκλεοτιδίων.
Ακόμα και η γενετική μηχανική που έχει γίνει τόσο επιτυχημένη γίνεται με χημικές διαδικασίες ή με σύνθεση και ανασυνδυασμό γενετικών αλληλουχιών, όπως η περίφημη διαδικασία CRISPR για την ελεγχόμενη επεξεργασία του γονιδιώματος.
Νέο μοντέλο αναδύεται
Αυτή ήταν η προσέγγιση, να εστιαστούν αποκλειστικά στη βιοχημική ή την υλική πλευρά του DNA. Αλλά αυτό το υλικό και βιοτεχνολογικό μοντέλο αρχίζει να αλλάζει και να δίνει τη θέση του σε ένα όλο και περισσότερο “άυλο”, ένα βιοφυσικό, βασισμένο σε πεδία και ένα κβαντομηχανικό μοντέλο αποθήκευσης και μεταφοράς πληροφοριών μέσω του DNA.
Η έρευνα των βλαστοκυττάρων έχει ήδη αποκαλύψει ότι υπάρχει ένα πιο θεμελιώδες επίπεδο γενετικών πληροφοριών στο γονιδίωμα, καθώς κάθε κύτταρο μπορεί να μεταβεί σε ένα είδος βασικής κατάστασης ("ελάχιστης λειτουργίας") ή καθολικής πολυδυναμικότητας (pluripotency) με σκοπό την καθοδηγούμενη διαφοροποίηση σε οποιοδήποτε είδος κυττάρου.
Σημείωση: Η "πολυδυναμικότητα (pluripotency)" αναφέρεται στην ικανότητα ενός κυττάρου να διαφοροποιηθεί σε διάφορους τύπους κυττάρων. Συγκεκριμένα, τα πολυδύναμα κύτταρα έχουν τη δυνατότητα να εξελιχθούν σε κύτταρα όλων των τριών γενετικών στρωμάτων (εκτοπικά, μεσοδερμικά και ενδοδερμικά), καθιστώντας τα ικανά να δημιουργήσουν πολλούς διαφορετικούς τύπους κυττάρων.
Η επιστημονική κοινότητα δεν μπορεί ακόμα να πει με σιγουριά πόσες και ποιες μορφές βλαστοκυττάρων υπάρχουν στον άνθρωπο, καθώς πιστεύεται ότι κάθε όργανο του σώματος έχει τα δικά του. Ανάλογα με την προέλευσή τους και τη δυνατότητα διαφοροποίησης που αυτά έχουν, διακρίνουμε τα εξής είδη:
Παντοδύναμα (totipotent): είναι τα κύτταρα του εμβρύου που προκύπτουν αμέσως μετά τη γονιμοποίησή του. Καθένα από τα βλαστοκύτταρα αυτά μπορεί να μετατραπεί σε οποιοδήποτε κύτταρο.
Ολοδύναμα (pluripotent): είναι τα κύτταρα που αντλούνται από το έμβρυο 4-5 ημέρες αμέσως μετά τη γέννησή του. Όπως και τα παντοδύναμα, έτσι και αυτά, μπορούν να πάρουν τη μορφή οποιουδήποτε κυττάρου του οργανισμού μας.
Πολυδύναμα (multipotent): είναι τα κύτταρα των ενηλίκων που βρίσκονται στους ζωτικούς ιστούς του σώματός τους (εγκέφαλος, συκώτι, μυοσκελετικό σύστημα, μυελός των οστών κ.λπ.) και μπορούν να αυτοανανεώνονται, με περιορισμένη όμως συχνότητα.
Βλαστοκύτταρα ομφαλοπλακουντιακού αίματος: τα κύτταρα αυτά είναι μια ειδική κατηγορία των πολυδύναμων βλαστικών κυττάρων. Λόγω της αιμοποιητικής τους λειτουργίας, μπορούν να μετατραπούν σε ερυθρά αιμοσφαίρια και αιμοπετάλια, καθώς και σε κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος. Μελέτες έχουν δείξει ότι οι δυνατότητες της συγκεκριμένης κατηγορίας είναι πολύ μεγάλες και ότι μπορούν, υπό κατάλληλες συνθήκες, να ωριμάσουν σε κύτταρα ενός άλλου ιστού και να λειτουργήσουν ως ολοδύναμα και όχι μόνο ως πολυδύναμα.
Τα πολυδύναμα, εμβρυϊκά βλαστικά κύτταρα προέρχονται ως κύτταρα εσωτερικής μάζας μέσα σε μια βλαστοκύστη. Αυτά τα βλαστικά κύτταρα μπορούν να μετατραπούν σε οποιονδήποτε ιστό του σώματος, με εξαίρεση τον πλακούντα. Μόνο τα κύτταρα του μοριδίου (morula - το συνονθύλευμα κυττάρων του εμβρύου 3-4 μέρες μετά την γονιμοποίηση) είναι "παντοδύναμα", ικανά να γίνουν όλα τα κύτταρα και πλακούντας.
Αλλά το άλμα προς μια πιο ηλεκτρομαγνητική ή παρόμοια με πεδίο, ακόμη και ολογραφική, κατανόηση του DNA δεν έχει ακόμη γίνει.
Αφού δούμε και μελετήσουμε τα πειράματα που πρόκειται να παρουσιάσουμε, θα είναι απολύτως σαφές, ωστόσο, ότι αποτελούμαστε από εξαιρετικά σταθερές δομές πεδίου, από εικόνες πληροφοριών που συνδυάζονται ευφυώς στη συνεχή κατάσταση ροής που ονομάζουμε ζωή.
Η χημεία και η υλική δομή των ατόμων και των μορίων θα εμφανίζεται μόνο ως "φορέας" για ένα κυματοειδές τρένο πληροφοριών που δρα και υπάρχει από θεμελιώδεις εκφάνσεις των μαγνητικών πεδίων, των βαρυτικών αλληλεπιδράσεων και των κβαντικών φυσικών αρχών.
Παρακαλώ δείτε αυτό το βίντεο για καλύτερη κατανόηση των πεδίων που υπεισέρχονται στη θεματολογία:
Αλεξάντερ Γκούρβιτς (Alexander Gurvich) - Εξαιρετικά ασθενής κυτταρική ακτινοβολία
Μεγάλο μέρος, ή ακόμη και το μεγαλύτερο μέρος, αυτής της αντίληψης έχει προέλθει από τη Ρωσία. Φαίνεται ότι οι Ρώσοι, ιδίως κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, περιορισμένοι στην κρατική έρευνα, είχαν τελικά μεγαλύτερη ελευθερία να ακολουθήσουν ανορθόδοξα πειράματα και σκέψεις από ό,τι τα δυτικά επιστημονικά εργαστήρια που πληρώνονταν και πληρώνονται από συμφέροντα της αγοράς και της στρατιωτικής βιομηχανίας.
Έτσι ήταν ο Αλεξάντερ Γκούρβιτς (Alexander Gurvich), ο οποίος πρότεινε ήδη από τη δεκαετία του 1920, που, παρεμπιπτόντως, ήταν η εποχή κατά την οποία η κβαντική φυσική και οι προσεγγίσεις της πραγματικότητας μέσω πεδίων, μόλις είχαν αρχίσει να αναπτύσσονται, ότι το κύτταρο εκπέμπει εξαιρετικά ασθενή ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία ή βιολογικά φωτόνια, τα οποία θεωρούσε ως τον πρωταρχικό καθοδηγητικό παράγοντα για την αυτοοργάνωση στη μίτωση και τη μορφογένεση.
Φριτς Α. Ποπ (Fritz A. Popp) - Βιοφωτόνια, λέιζερ φως από το κύτταρο
Αυτό επιβεβαιώθηκε αργότερα και μετρήθηκε τεχνικά από τον Φριτς Άλμπερτ Ποπ (Fritz Albert Popp) του Πανεπιστημίου του Καϊζερσλάουτερν στη Γερμανία, ο οποίος κατέγραψε το φως που προερχόταν από το κύτταρο στην ορατή και υπεριώδη περιοχή συχνοτήτων, το οποίο εκπέμπεται κυρίως από τα χρωμοσώματα στον πυρήνα των κυττάρων.
Να πώς το εξήγησε ο Δρ Ποπ με δικά του λόγια:
“Γνωρίζουμε σήμερα ότι ο άνθρωπος, ουσιαστικά, είναι ένα ον του φωτός. Και η σύγχρονη επιστήμη της φωτοβιολογίας το αποδεικνύει επί του παρόντος αυτό. Όσον αφορά τη θεραπεία, οι επιπτώσεις είναι τεράστιες. Γνωρίζουμε τώρα, για παράδειγμα, ότι τα κβάντα φωτός μπορούν να ξεκινήσουν, ή να σταματήσουν, αντιδράσεις που μοιάζουν με καταρράκτες στα κύτταρα και ότι η γενετική κυτταρική βλάβη μπορεί ουσιαστικά να επισκευαστεί, μέσα σε λίγες ώρες, με αχνές δέσμες φωτός. Είμαστε ακόμη στο κατώφλι της πλήρους κατανόησης της περίπλοκης σχέσης μεταξύ φωτός και ζωής, αλλά μπορούμε τώρα να πούμε με έμφαση, ότι η λειτουργία ολόκληρου του μεταβολισμού μας εξαρτάται από το φως.”
Καταλαβαίνουμε λοιπόν γιατί θέλουν να τροποποιήσουν την ηλιακή ακτινοβολία!
Κατευθείαν από τον Λευκό Οίκο, Ιούνιος 2023, τροποποίηση της ηλιακής ακτινοβολίας. Όσο περισσότερο εμποδίζουν τον ήλιο, τόσο πιο άρρωστοι γίνονται οι άνθρωποι, λιγότερη έκθεση στον ήλιο ισοδυναμεί με υψηλότερη θνησιμότητα από όλες τις αιτίες.
Avoidance of sun exposure is a risk factor for all-cause mortality: results from the Melanoma in Southern Sweden cohort (Η αποφυγή της έκθεσης στον ήλιο αποτελεί παράγοντα κινδύνου για την ολική θνησιμότητα: αποτελέσματα από τη συνομοταξία του μελανώματος στη Νότια Σουηδία)
Είναι σημαντικό ότι το φως αυτό είναι “συνεκτικό” φως, ένα εξαιρετικά ασθενές φως λέιζερ από το κύτταρο, και όχι θερμικό ή περιβαλλοντικό φως.
Οι εκπομπές βιοφωτονίων έχουν έκτοτε επιβεβαιωθεί από πολλές μελέτες και, κυρίως, έχουν βρεθεί στο κεντρικό νευρικό σύστημα και στον εγκέφαλο, καθιστώντας τον εγκέφαλο ενδεχομένως έναν "υπολογιστή φωτός".
Σημείωση: Κανένα ουσιαστικό κυτταρικό γεγονός δεν μπορεί να προκύψει από ένα τυχαίο χάος. Το 1975 ο Ποπ κατάφερε να αποδείξει πειραματικά τα βιοφωτόνια. Κάθε ζωντανή ουσία εκπέμπει ένα αχνό φως με μήκη κύματος μεταξύ 200 και 800 νανόμετρα. Ο Ποπ διαπίστωσε πειραματικά ότι το φως στα κύτταρά μας δεν συμπεριφέρεται με χαοτικό και τυχαίο τρόπο, αλλά αντίθετα παρουσιάζει μια εκπληκτική συσχέτιση.
Τα ηλεκτρόνια δεν δρουν ανεξάρτητα το ένα από το άλλο και θα λέγαμε, πληροφορούνται το ένα από το άλλο. Το φως είναι τότε συνεκτικό, σαν λέιζερ.
Τα φωτόνια, τα οποία σύμφωνα με την κβαντομηχανική είναι ταυτόχρονα σωματίδια και κύματα, παρουσιάζουν μια σταθερή υπέρθεση που ονομάζεται παρεμβολή κατά τη φάση της μέτρησης. Σχετίζονται, τρόπον τινά, μεταξύ τους και, σύμφωνα με τον Πόπ, σχηματίζουν ένα συνεκτικό ηλεκτρομαγνητικό πεδίο στο οποίο ανταλλάσσονται πληροφορίες. Ο βιοφυσικός πιστεύει ότι τα κύτταρα του οργανισμού επικοινωνούν μεταξύ τους μέσω των βιοφωτονίων.
Το ερώτημα της προέλευσης του βιοφωτός παραμένει αναπάντητο. Ο Πόπ επισημαίνει το DNA ως πηγή και μέσο αποθήκευσης: «Αυτό έχει να κάνει με την εξαιρετικά υψηλή πυκνότητα πληροφοριών στο DNA». Ο Πόπ θεωρεί ότι η προοπτική της θεωρίας της πληροφορίας είναι μια αλλαγή παραδείγματος. Ο Πόπ εικάζει ότι η ύλη μπορεί να μην είναι ένα ασυνάρτητο σύμπλεγμα μορίων, αλλά μάλλον μια πολύπλοκη ομάδα ηλεκτρομαγνητικών ταλαντώσεων.
Στη συνέχεια, θα σας δείξω ένα σύντομο απόσπασμα από ένα ντοκιμαντέρ για το έργο του Φριτς Ποπ:
"Αναζητώντας επιστημονικές αποδείξεις γι' αυτό επισκεπτόμαστε το Κέντρο Τεχνολογίας του Καϊζερσλάουτερν στη Γερμανία.
Εδώ και χρόνια, οι ερευνητές εδώ μετρούν το φως που εκπέμπει κάθε ζωντανό κύτταρο. Οι εκπομπές αυτές ονομάζονται "βιοφωτόνια" επειδή εκπέμπονται από όλους τους ζωντανούς οργανισμούς.
Στο απόλυτο σκοτάδι, η λάμψη αυτού του μικρού φύλλου γίνεται ορατή αυξάνοντας την έντασή της κατά επτά εκατομμύρια φορές με τη χρήση σύγχρονου εξοπλισμού.
Αυτό κατέστη δυνατό χάρη σε έναν ενισχυτή που κατασκευάστηκε ειδικά για τη δημιουργία αυτού του κινηματογραφικού υλικού. Αυτό είναι το φως της ζωής, που εκπέμπεται από ένα μικροσκοπικό φύλλο. Μπορείτε να δείτε το περίγραμμά του.
Η λάμψη από ένα χορταράκι. Το πρώτο κινηματογραφικό υλικό που καταγράφει το φως της ζωής, το έγχρωμο φως που περιβάλλει έναν ζωντανό οργανισμό.
Στο εργαστήριο του Δρ Φριτς Άλμπερτ Ποπ προσπαθούν να διαλευκάνουν το μυστήριο για το πώς η φύση χρησιμοποιεί αυτό το φως. Στο αίμα, για παράδειγμα, τα αμυντικά κύτταρα διαχωρίζονται για το πείραμα. Το φως της ζωής δεν είναι ένα συνηθισμένο φως, μοιάζει λίγο με το θέαμα ενός λέιζερ σόου. Τα κύτταρα χρησιμοποιούν το φως για να επικοινωνούν μεταξύ τους.
Συνήθως δεν μπορείτε να δείτε τη λάμψη των αμυντικών κυττάρων. Αυτό αλλάζει άμεσα όταν τα κύτταρα μπαίνουν σε δράση. Ξένη πρωτεΐνη, την οποία τα κύτταρα θα αναγνωρίσουν άμεσα ως εχθρό, στέλνεται μέσω ενός σωλήνα για να τα ενεργοποιήσει.
Μια αντίδραση που λαμβάνει χώρα αμέτρητες φορές την ημέρα σε κάθε σώμα. Όταν τα εισαγόμενα ξένα κύτταρα φτάσουν στα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος η άμυνα αναλαμβάνει δράση και η έντονη λάμψη είναι ένα σήμα συναγερμού.
Δρ Φριτς Άλμπερτ Ποπ: “Με βάση τα πολλά αποτελέσματα που πρέπει τώρα να ερμηνεύσουμε, αυτά τα φωτεινά σήματα έχουν την ικανότητα και τη λειτουργία της βελτιστοποίησης των χημικών αντιδράσεων. Ο συντονισμός που δεν μπορεί να λάβει χώρα καθαρά μέσω μιας χημικής αντίδρασης μπορεί να ελεγχθεί.”
Ένα παράδειγμα αυτού μπορεί να φανεί σε ένα πείραμα με αυγά.
Οι ερευνητές θέλουν να συγκρίνουν αυγά κοτόπουλου από κότες σε κλουβί με αυγά ελεύθερης βοσκής. Μπορούμε να διακρίνουμε τα δύο είδη αυγών από το φως που εκπέμπουν;
Βιοχημικά, δεν υπάρχει καμία διαφορά. Οι ερευνητές κάνουν μια μέτρηση χρησιμοποιώντας ειδικά ευαίσθητο στο φως εξοπλισμό. Εάν μπορεί να αποδειχθεί μια διαφορά, αυτό σημαίνει ότι ο διαφορετικός τρόπος ζωής των κοτόπουλων μπορεί να προσδιοριστεί μέσω της εκπομπής φωτός.
Πιο απλά: Τα αυγά από τις ευτυχισμένες κότες έχουν διαφορετική λάμψη από εκείνες που είναι κλεισμένες σε κλουβί; Ένα κρίσιμο ερώτημα για τους καταναλωτές αυγών καθώς και για τους παραγωγούς αυγών.
Όλα τα δεδομένα αναλύονται από έναν υπολογιστή και το πείραμα πρέπει να εκτελείται σύμφωνα με αυστηρές επιστημονικές διαδικασίες. Πρέπει να μπορεί να εκτελεστεί ανά πάσα στιγμή και να επαναληφθεί οπουδήποτε στον κόσμο.
Τα αποτελέσματα είναι αδιάσειστα: Τα αυγά από τις κότες σε κλουβί δεν εκπέμπουν ούτε το μισό φως από τα αυγά των κοτόπουλων ελεύθερης βοσκής.
Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πόσο τρομερή είναι μια τέτοια ζωή σε αιχμαλωσία, αλλά επιπλέον, το γεγονός ότι οι αρνητικές αλλά και οι θετικές εμπειρίες ζωής αυτών των κοτόπουλων εκπέμπονται σταθερά ως φως από τα αυγά τους αποτελεί μια επιστημονική έκπληξη!
Το καινούργιο που βλέπουμε εδώ είναι ότι μικρές διαφορές στο περιβάλλον της κότας οδηγούν σε εντελώς διαφορετικές μετρήσεις φωτός. Αυτό προκαλεί έκπληξη, διότι δεν μπορεί κανείς να εντοπίσει μια βιοχημική συσχέτιση.
Η έρευνα βιοφωτονίων του Δρ Πόπ βασίζεται σε αυστηρά επιστημονικά πρότυπα και σε διεθνή συνεργασία με 16 ομάδες εργασίας. Στην Ιαπωνία, πάνω από εκατό εκατομμύρια δολάρια έχουν ήδη επενδυθεί σε αυτόν τον τομέα. Τα αποτελέσματα είναι θεαματικά και ανοίγουν την πόρτα σε εντελώς νέους τομείς έρευνας".
Μπορείτε να φανταστείτε ότι ένας αυστηρός επιστήμονας με την προσήλωση και την ακεραιότητα του Φριτς Ποπ γελοιοποιήθηκε και δέχθηκε σφοδρή επίθεση από τους συναδέλφους του και δεν ελήφθη σοβαρά υπόψη από πολλούς συναδέλφους του της φυσικής, οι οποίοι υπαινίχθηκαν ότι δεν μπορεί να υπάρχει τάξη στο θερμαινόμενο σώμα του οργανισμού, διότι (η εκπομπή φωτός από τα κύτταρα του σώματος) σαν λέιζερ θα απαιτούσε τάξη.
Σημείωση: Οι συνάδελφοι του Φριτς Ποπ ισχυρίστηκαν, λοιπόν, ότι λόγω της θερμότητας στο εσωτερικό ενός θερμαινόμενου οργανισμού, η τάξη που απαιτείται για τη λειτουργία ενός λέιζερ δεν μπορεί να διατηρηθεί. Η θερμότητα δημιουργεί ένα χαοτικό περιβάλλον, και η εκπομπή φωτός από λέιζερ απαιτεί συγκεκριμένες συνθήκες τάξης για να λειτουργήσει.
Laws of Thermodynamics as Related to Biology (Νόμοι της Θερμοδυναμικής σε σχέση με τη Βιολογία)
Όλες οι βιοχημικές αντιδράσεις και διεργασίες στο σώμα υποτίθεται ότι λειτουργούν σε μια "θερμοδυναμική ισορροπία", πράγμα που σημαίνει ότι οι βιοχημικές αντιδράσεις καθοδηγούνται τελικά από την εντροπία ή τις τυχαίες συγκρούσεις και αλληλεπιδράσεις των μορίων σε μια δεδομένη βιολογική θερμοκρασία.
Και όμως, δεδομένης της κατανόησης ότι το μήκος συμφωνίας (coherence length) του ηλιακού φωτός στην επιφάνεια της γης αντιστοιχεί στις διαστάσεις ή στο μέγεθος του βιολογικού κυττάρου, καθιστά εφικτή τη συνεκτικότητα σε κυτταρική κλίμακα και πιο κάτω.
Η ιδέα του συνεκτικού φωτός (coherent light) που εκπέμπεται από το κύτταρο δεν είναι και τόσο απίθανη. Οι βιολογικοί οργανισμοί έχουν εξελιχθεί και αναπτυχθεί επί εκατομμύρια χρόνια μέσα στο μαγνητικό πεδίο της γης, σε αρκετή απόσταση από το μητρικό άστρο, τον ήλιο μας, έτσι ώστε οι κυτταρικές δομές και η ζωντανή αρχιτεκτονική να είναι ακριβώς συντονισμένες με την κατανομή της ενέργειας στην ηλιόσφαιρα.
Ακολουθούν μερικές διευκρινήσεις σχετικά με τα λέιζερ και τη συμφωνία ή συνεκτικότητα του φωτός, καθώς και των εννοιών μήκος συμφωνίας, χωρική συμφωνία και χρονική συμφωνία.
Οι έννοιες χρονικής και χωρικής συμφωνίας μπορούν να είναι ανεξάρτητες καθώς υπάρχουν κύματα με τέλεια χωρική συμφωνία αλλά μόνο περιορισμένη χρονική και αντίστροφα.
Η συμφωνία ή συνεκτικότητα (στη φυσική) είναι ο βαθμός στον οποίο η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία διατηρεί μια σχεδόν σταθερή σχέση φάσης, τόσο χρονικά όσο και χωρικά.
Συμφωνία φάσης: Η φωτοδέσμη που εκπέμπεται από μια πηγή λέιζερ έχει πολύ υψηλό βαθμό συνεκτικότητας φάσης. Η συμφωνία αυτή σημαίνει ότι η διαφορά φάσης μεταξύ δύο σημείων της φωτοδέσμης παραμένει διαρκώς σταθερή είτε στο επίπεδο του κυματομετώπου (χωρική συμφωνία) είτε κατά μήκος του (χρονική συμφωνία).
Η χωρική συμφωνία είναι ένα μέτρο της συσχέτισης μεταξύ των φάσεων ενός φωτεινού κύματος σε διαφορετικά σημεία εγκάρσια (κάθετα) στη διεύθυνση διάδοσης. Η χωρική συμφωνία μας λέει πόσο ομοιόμορφη είναι η φάση του κυματικού μετώπου. Οπότε εδώ μιλάμε για περιοχή συμφωνίας (coherence area)
Το μήκος συμφωνίας (coherence length) είναι ο χώρος ή απόσταση από τη πηγή στον οποίο ένα κύμα είναι "όμορφα" ημιτονοειδές. Με άλλα λόγια, είναι ο χώρος ή η απόσταση που μπορούμε να προβλέψουμε τη φάση ενός κύματος δέσμης (αν μιλάμε για λέιζερ).
Σε ένα λέιζερ τα φωτόνια οδεύουν πάντα προς την ίδια κατεύθυνση και διατηρούν την ίδια ΔΦ (διαφορά φάσης) σε πολύ μεγάλη απόσταση.
Θεωρούμε μια εγκάρσια διατομή S0 της δέσμης του λέιζερ. Αν σε όλα τα σημεία της διατομής αυτής η ένταση του ηλεκτρικού πεδίου του κύματος έχει την ίδια φάση τότε η διατομή S0 χαρακτηρίζεται σαν ένα μέτωπο κύματος, ή με άλλα λόγια, σαν μια ισοφασική επιφάνεια της ακτινοβολίας λέιζερ. Στη περίπτωση αυτή λέμε ότι η δέσμη του λέιζερ έχει ιδανική χωρική συμφωνία.
Επομένως, το μήκος διαδρομής που αντιστοιχεί στο χρόνο συμφωνίας (coherence time) ονομάζεται μήκος συμφωνίας (coherence length).
Επιπλέον θα λἐγαμε ότι τα φωτεινά κύματα έρχονται σε κυματοσειρές πεπερασμένου μήκους. Σε μια κυματοσειρά η φάση του φωτός είναι σταθερή. Το μήκος συμφωνίας είναι το μήκος αυτών των κυματοσυρμών.
Η χρονική συμφωνία είναι ένα μέτρο της συσχέτισης μεταξύ των φάσεων ενός φωτεινού κύματος σε διαφορετικά σημεία κατά μήκος της διεύθυνσης διάδοσης. Ο χρόνος κατά τον οποίο η σχέση φάσης παραμένει σχεδόν σταθερή ονομάζεται χρόνος συμφωνίας (coherence time). Η χρονική συμφωνία μας λέει πόσο μονοχρωματική είναι μια πηγή.
Σε ένα λέιζερ τα φωτόνια έχουν την ίδια φάση, δηλαδή εμφανίζουν την ίδια στιγμή το μέγιστο ή και ελάχιστο του κύματος. Διατηρούν σταθερή ΔΦ (διαφορά φάσης) μεταξύ δύο κυμάτων της ίδιας δέσμης.
Θεωρούμε σε κάποιο σημείο της δέσμης του λἐιζερ ότι, τις χρονικές στιγμές t και t+τ οι εντάσεις του ηλεκτρικού πεδίου του κύματος έχουν διαφορά φάσης Δφ. Αν η διαφορά αυτή παραμένει η ίδια για κάθε χρονική στιγμή t, τότε θα λέμε ότι υπάρχει χρονική συμφωνία στο χρονικό διάστημα τ.
Ο χρόνος συμφωνίας σχετίζεται με την κλασική αρχή της αβεβαιότητας και συνεπώς είναι λίγο πιο περίπλοκος. Σχετίζει το εύρος ζώνης συχνοτήτων του σήματος ή του κύματος με τη χρονική του έκταση df = 1/dt. Έτσι, φαινόμενα με μεγάλους χρόνους συμφωνίας θα έχουν απότομη κορύφωση σε σχέση με το φάσμα τους, δηλαδή θα αποτελούνται από λιγότερες συχνότητες. Το όριο αυτού είναι ένας άπειρος χρόνος συμφωνίας, που θα σήμαινε ότι το σήμα αποτελείται από μια μοναδική συχνότητα.
Συμπερασματικά όπως αποδεικνύεται, ο χρόνος συμφωνίας είναι αντιστρόφως ανάλογος του φασματικού εύρους της πηγής. Αυτό σημαίνει ότι όσο μεγαλύτερο το φασματικό εύρος μιας πηγής φωτός, τόσο μικρότερος ο χρόνος συμφωνίας.
Ο χρόνος συμφωνίας (χρονική συμφωνία) tc είναι tc = lc/c
Όπου: lc είναι το μήκος συμφωνίας
και c η ταχύτητα του φωτός
Το μήκος συμφωνίας ορίζεται ως εξής:
L = N * λ
όπου:
L είναι το μήκος συμφωνίας,
N είναι ο αριθμός των κυμάτων στην κυματοσειρά,
λ είναι το μήκος κύματος.
Το φως λέιζερ έχει μεγάλη συμφωνία (είναι πολύ συνεκτικό) και έχει μήκος συμφωνίας έως και μερικά μέτρα, N = ~(10^6)
Το μήκος συμφωνίας της θερμικής ακτινοβολίας είναι πολύ μικρότερο και μπορεί να εκτιμηθεί με: Lt = 2160 μmK
Μερικά παραδείγματα του μήκους συμφωνίας ή συνεκτικότητας είναι:
Ποια είναι η διαφορά μεταξύ συνεκτικού και μονοχρωματικού φωτός;
- Το συνεκτικό φως πρέπει να έχει την ίδια φάση και την ίδια συχνότητα. Το μονοχρωματικό φως πρέπει να έχει μόνο την ίδια συχνότητα.
- Μια συνεκτική πηγή είναι πάντα μονοχρωματική, ενώ μια μονοχρωματική πηγή μπορεί να είναι ή να μην είναι συνεκτική πηγή.
Συμπερασματικά, το μήκος της χωρικής συμφωνίας, σχετικά με το φως του ήλιου, αναφέρεται στο μήκος του χώρου (περιοχή) για το οποίο τα φωτόνια από τον ήλιο διατηρούν συγκεκριμένο συντονισμό στις φάσεις τους. Συνήθως, αυτή η απόσταση σχετίζεται με το χρώμα του φωτός και τον τρόπο που τα φωτόνια διασπείρονται στην ατμόσφαιρα.
Για παράδειγμα, για το ορατό φάσμα, το μήκος της χωρική συμφωνίας είναι συνήθως της τάξης μεγέθους μερικών μικρομέτρων και αντιστοιχεί στις διαστάσεις του βιολογικού κυττάρου. Αυτό δίνει τη δυνατότητα για συντονισμό και αλληλεπίδραση μεταξύ του ηλιακού φωτός και των βιολογικών δομών σε κυτταρικό επίπεδο.
Το Substack του Nioland είναι μια έκδοση που υποστηρίζεται από τους αναγνώστες. Για να λαμβάνετε νέες δημοσιεύσεις υποστηρίξτε το έργο μου. Γίνετε συνδρομητές δωρεάν ή επί πληρωμή με πλεονεκτήματα.
Λεπτομέρειες για το κόστος και τα πλεονεκτήματα πληρωμένης συνδρομής (μηνιαία ή ετήσια) εδώ:
Η πληροφόρηση είναι ελευθερία, η άγνοια είναι δουλεία... ένας ενημερωμένος πολίτης δεν ξεγελιέται!
Γίνετε κυνηγός πληροφοριών >> Telegram https://t.me/NIO_LAND
Η Κυματική Γενετική του DNA: Το Παλιό και το Νέο Μοντέλο του Γενετικού Κώδικα (Μέρος 1/4)